#136 Czytało się (11): Czerwiec, cz. 1 || VII wiek po Fordzie, zatrute opowiadania i kogo wolę od Jane Austen

Dzisiaj mam dla Was gatunkowy miszmasz. Polecam Wam trzy książki – jedna to klasyka science fiction, a dokładniej antyutopia, druga to zbiór opowiadań współczesnego pisarza, a trzecia również klasyk – ale z wiktoriańskiej Anglii. Będzie trochę pesymistycznie, trochę mrocznie i kontrowersyjnie, ale także trochę zabawnie. Zapraszam!

Okładki pochodzą z lubimyczytac.pl.

Nowy wspaniały świat

Recenzja: Człowiek w produkcji masowej

Cytat z recenzji: Uważam, że jako wizjoner Huxley spisał się znakomicie, jestem jednak zawiedziona nim jako pisarzem. Jako książka „Nowy wspaniały świat” jest dla mnie słaby, jako wizja przyszłości – świetny.

Opinia po latach: Z perspektywy czasu wydaje mi się, że chyba trochę tej książki nie doceniłam. Ostatnio przeczytałam książkę na temat wizji, jakie Huxley zawarł w „Nowym wspaniałym świecie” (jej recenzja już wkrótce) i muszę przyznać, że należy jej się trochę więcej słów pochwały. Fakt faktem, że zawiodła mnie jako powieść sama w sobie – trzeba jednak brać poprawkę na to, że ma już blisko 90 lat. Myślę, że za jakiś czas dam jej jeszcze jedną szansę. Was również zachęcam do przeczytania tej powieści – to już klasyk, a jak zawsze powtarzam: klasykę warto znać.

Trucicielka i inne opowiadania

Recenzja: Zatrute myśli

Cytat z recenzji: Siła opowiadań tkwi w tym, że autor zauważa coś, kilkoma słowami zaznacza i daje wolną rękę czytelnikowi. Takie opowiadania są najpiękniejsze i właśnie w ten sposób pisze Eric-Emmanuel Schmitt.

Opinia po latach: Nie będę ukrywać, że najbardziej w pamięć zapadło mi tytułowe opowiadanie, czyli „Trucicielka” właśnie. Jest chyba najbardziej mroczne, w pewnym sensie szokujące i kontrowersyjne. Reszta jakoś mi się rozmyła, mimo że nie była z pewnością zła czy nudna. Schmitt jest tym pisarzem, którego od lat chcę poznać i od lat obiecuję sobie, że sięgnę po jakąś jego powieść. I jeszcze nie sięgnęłam. Na półce czeka jedna, więc może wkrótce? A może to Wy polecicie mi którąś z jego książek? :)

Panie z Cranford

Recenzja: Z wizytą na angielskiej prowincji

Cytat z recenzji: „Panie z Cranford” to powieść bardzo urzekająca. Jest pozycją, którą czyta się bardzo przyjemnie. To także świetna opowieść ukazująca społeczeństwo wiktoriańskiej Anglii, które próbuje odnaleźć się w nowych realiach po rewolucji przemysłowej. Zabawna i urocza pozycja dla każdego – nawet mężczyzny!

Opinia po latach: Mało pamiętam już z fabuły, za to pozostało we mnie dobre wrażenie po Gaskell – autorka pokazała się tu jako osoba obdarzona poczuciem humoru. Wierzcie mi lub nie, ale „Panie z Cranford” to miejscami naprawdę zabawna książka, oczywiście w typowym angielskim stylu. Tytułowe panie to głównie wdowy lub (stare) panny, w których życiu mężczyźni są zakazani, pieniędzy jest za mało (ale nie można dać tego po sobie poznać), ale praca zarobkowa to hańba, a jedyną ich aspiracją jest przejście do wyższych warstw społecznych. Brzmi może trochę odpychająco, ale przysięgam – wszystkie panie i ich zachowania są przedstawione z przymrużeniem oka, dzięki czemu powieść ta staje się naprawdę lekka w czytaniu. W tajemnicy Wam powiem, że Gaskell tą jedną powieścią przemówiła do mnie bardziej niż Jane Austen dwiema. Do tego dochodzi jeszcze fakt, że Elizabeth Gaskell była bliską przyjaciółką Charlotte Bronte i napisała nawet jej biografię (która czeka u mnie na półce na przeczytanie)... Tak, zdecydowanie wolę klimat Gaskell-Bronte niż Austen. A Wy? :)