#144 Czytało się (15): Sierpień, cz. 1 || Polski kryminał, syberyjskie piekło, kontrowersyjny klasyk, horror na szóstkę z plusem i ważne pytania o sens życia

W dzisiejszym poście z serii Czytało się, w której przypominam Wam książki recenzowane w poprzednich latach, mam dla Was pięć propozycji. Wydaje mi się, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Będzie polski kryminał, opowieści kobiet zsyłanych na Syberię, kontrowersyjny klasyk, horror na szóstkę z plusem, a na zakończenie książka z filozoficznymi pytaniami w tle. Zapraszam!

Okładki pochodzą z lubimyczytac.pl.

Skaza

Recenzja: A to wszystko wina notesu

Cytat z recenzji: „Skaza” to według mnie bardzo dobry kryminał, który czyta się jednym tchem i od którego trudno się oderwać, pokazujący, że Polska kryminałem stoi. W niczym nie ustępujemy czy to skandynawskim, czy to amerykańskim twórcom kryminałów, a książka Zbigniewa Zborowskiego jest doskonałym tego przykładem. 

Opinia po latach: Dobry, sensowny kryminał, którego akcja została poprowadzona na dwóch płaszczyznach czasowych i rozciągnięta na wiele krajów, głównie Bliskiego Wschodu. Wspominam go bardzo dobrze i czekam, aż Bartosz Konecki, czyli główny bohater, policjant, powróci – a stanie się to już wkrótce, bo „Kręgi” nadchodzą wielkimi krokami (premiera 22 sierpnia). Z chęcią sięgnę po kontynuację, a jeśli jeszcze nie czytaliście „Skazy”, to jest to ostatni moment, by nie narobi sobie zaległości. :)

Dziewczyny z Syberii

Recenzja: Silna płeć

Cytat z recenzji: Jest to dobra pozycja, aby przypomnieć sobie, że wojna wcale nie była tak dawno temu, że są jeszcze ludzie – jak owych dziesięć kobiet – które nadal pamiętają ją i jej tragiczne następstwa. Przedstawione panie, owe Dziewczyny z Syberii, to prawdziwe bohaterki, które należy podziwiać.

Opinia po latach: Ta książka była pierwszą publikacją Anny Herbich, z jaką się zapoznałam, i od tamtej pory sięgam po kolejne w ciemno. Historie, które wybiera do swoich książek, są zawsze wstrząsające, wzruszające i wartościowe, ponieważ pokazuję wycinek naszej historii. „Dziewczyny z Syberii” czyta się szczególnie trudno, ponieważ opowieści pań, które zdecydowały się nimi podzielić, są przepełnione cierpieniem, jakie były zmuszone znosić. Tu nie ma czego polecać – to po prostu trzeba przeczytać.

Lolita

Recenzja: Zboczenie czy coś więcej?

Cytat z recenzji: Ciekawa jest także forma powieści, autobiografii czy też pamiętnika, i sama narracja. Opętany obsesyjną miłością do dwunastolatki, mężczyzna tworzy wręcz odę do Lolity, wychwala ją, idealizuje, a przy tym opisuje swój smutny los. Jego życie kręci się wokół Lolity, jest w stanie zrobić dla niej wszystko.

Opinia po latach: O „Lolicie” jest tyle opinii, ilu jest czytelników. Jedni nie dostrzegają w niej niczego poza opowieścią pedofila, drudzy są zachwyceni, widząc w tej książce coś więcej. Ja należę zdecydowanie do tej drugiej grupy. Nie da  się ukryć, że temat jest mocno kontrowersyjny, bo dochodzi tu do zbliżenia między czterdziestolatkiem a dwunastolatką – moim zdaniem jednak trzeba ujrzeć w tych postaciach coś więcej niż wiek. Obie mają bogate osobowości i nietrudno jest zauważyć, że Lolita nie jest niewinną, nieskalaną dziewczynką... Wiem jednak, że dla niektórych już sama taka tematyka jest nie do przejścia, i szanuję to. Myślę jednak, że warto próbować, bo „Lolita” to także przepiękny, finezyjny styl. Sama chyba kiedyś wrócę do tej powieści, kto wie, może zobaczę w niej coś, czego nie widziałam wcześniej?

Egzorcysta

Recenzja: Horror idealny

Cytat z recenzji: To jest trzysta pięćdziesiąt stron horroru przez duże „H”. Niepokój, a być może nawet strach, towarzyszy czytelnikowi na przestrzeni całej książki, nie tylko pod koniec, kiedy następuje punkt kulminacyjny.

Opinia po latach: „Egzorcysta” sprostał moim oczekiwaniom wobec horroru w 200%. Akcja rusza od początku, nie trzeba czekać do ostatnich stron, żeby zaczęło się coś dziać, przemiana Regan w wyniku opętania następuje powoli, stopniowo. Wiele tu, często odrażających, opisów tego, co dzieje się z jej ciałem, kiedy demon coraz bardziej się w nim rozgaszcza. Poza tym każda postać wykreowana przez autora w inny sposób reaguje na tę sytuację, wszystkie są zresztą świetnie wykreowane. Jeśli jesteście fanami horroru, to jest to pozycja obowiązkowa!

Ostatnie rozdanie

Recenzja: Niełatwa, ale mądra książka

Cytat z recenzji: „Ostatnie rozdanie” to na pewno powieść w dużej części filozoficzna, jednak brak tutaj obdartego z emocji, wręcz naukowego stylu. Książka ta nadal pozostaje powieścią, a główny bohater człowiekiem takim, jak czytelnik – mającym własne zdanie, poglądy, wyobrażenia o świecie, jednak wciąż szukającym prawdy, nie uznającym swoich przekonań za pewnik. Nadal posługuje się słowami „jeśli”, „może” czy „nie wiem”, dlatego więc jest tak prawdziwy, tak ludzki, a książka tak przyjemna w odbiorze.

Opinia po latach: Fabułę tej książki (jeśli coś takiego można tu w ogóle wyodrębnić) pamiętam już jak przez mgłę, natomiast w mojej pamięci pozostało poczucie zadowolenia z przeczytania czegoś mądrego, ale nienadętego, refleksyjnego, ale nieprzesadzonego. Niełatwo się czyta tę książkę, lecz jeśli szukacie czegoś życiowego, traktującego o tym, kim jest człowiek, a może czym jest, zahaczającego o inne tego typu filozoficzne problemy – to moim zdaniem będzie to świetny wybór. Spore miejsce zajmuje tu kwestia miłości. To książka do pozastanawiania się, skłaniająca do przemyśleń, zwracająca uwagę na wiele ludzkich, życiowych spraw. Gorąco polecam.