15 października 2018

[222] Kiedy emocje opadną – „Zawsze jest przebaczenie”



Lojalnie uprzedzam, że jest to czwarty tom, a recenzja zawiera naturalnie spoilery do trzech poprzednich części.
Zbiorcza recenzja dwóch pierwszych tomów znajduje się tutaj: Nie-rodzina, a recenzja tomu trzeciego tu: O trylogii, która stała się sagą.

Ten rok zdecydowanie należy do Anne B. Ragde, jeśli chodzi o to, co czytam i czym się zachwycam. Moja przygoda z tą autorką i jej sagą rodziny Neshov zaczęła się w czerwcu zeszłego roku, a pierwsza część trafiła do mnie właściwie przypadkiem, bez zapowiedzi. Zanim jednak sięgnęłam po część drugą, minęło trochę czasu – stało się to w lutym tego roku. Nie przywykłam do czytania serii, cyklów czy sag w tak szybkim tempie, zazwyczaj dawkuję sobie kolejne tomy; przy sadze rodziny Neshov po prostu tak nie potrafię. „Zawsze jest przebaczenie” to czwarta część opowiadająca o losach tej rodziny, trzecia, którą przeczytałam w tym roku, i na pewno nie ostatnia – bo piąty tom czeka już na półce.


Torunn opuściła Neshov trzy lata temu i przez ten czas nie kontaktowała się ze swoimi wujkami. Wróciła do Christera i żyje z nim w lesie poza Oslo, jednak w głębi duszy nie jest z nim szczęśliwa, wie też, że Christer zdradza ją tuż pod jej nosem. Erlend i Krumme zostali ojcami i razem z Jytte i Lizzi wychowują troje dzieci – Leona, Ellen i Norę. Margido pojednał się z Bogiem, cały czas jednak próbuje nadgonić nowe czasy, które dosięgnęły także branżę pogrzebową. Co jakiś czas odwiedza Tormoda przebywającego w domu opieki, w którym nareszcie ktoś zajmuje się nim w należyty sposób. Torunn podejmuje spontaniczną decyzję i odwiedza Margida, a spotkanie z wujem przypomni jej dobre czasy, które spędziła w Neshov, i obudzi pragnienie powrotu w rodzinne strony. 

„Zawsze jest przebaczenie” to powrót autorki do tej sagi. Tom trzeci, „Na pastwiska zielone” (recenzja: O trylogii, która stała się sagą), przez długi czas był tomem ostatnim, który wieńczył trylogię rodziny Neshov. Po dziewięciu latach Anne B. Ragde powróciła jednak do Byneset i zdecydowała się pociągnąć dalej losy tej rodziny. Tej dość długiej przerwy absolutnie nie czuć – nic nie jest tu naciągane ani na siłę, ścieżki, którymi podążyli bohaterowie, są jak najbardziej wiarygodne, a cała historia po prostu trzyma poziom. Zakończenie tomu trzeciego było dość dramatyczne i łamiące serce, dlatego „Zawsze jest przebaczenie” jest w pewnym sensie promykiem nadziei na tle trzeciej części tej sagi. Tak jak w tytule – zawsze jest przebaczenie, a ono odbywa się w tej powieści na wielu płaszczyznach.

Czy możliwe jest tak wielkie szczęście? Czy bycie tak szczęśliwym nie jest po prostu niebezpieczne? Oczywiście, że tak. Za chwilę zdarzy się coś okropnego. To było nieuchronne. Coś okropnego, a nawet gorszego niż okropne, coś najbardziej przerażającego.

Tom trzeci wypadł bardzo emocjonalnie, mury, którymi otaczali się wszyscy członkowie rodziny Neshov, zostały obalone, natomiast w tomie czwartym pośród tych gruzów zaczyna powstawać rodzina. „Zawsze jest przebaczenie” to część dużo spokojniejsza, choć niepozbawiona problemów, z którymi zmagają się Torunn oraz jej wujkowie. Torunn kończy właśnie czterdzieści lat i zaczyna do niej docierać, że nie ma dla niej przyszłości u boku Christera. Coś zaczyna się w niej zmieniać, emocje związane z Byneset opadają, a serce podpowiada jej, że jej miejsce jest właśnie tam. Ewolucja Torunn jest chyba najciekawsza spośród wszystkich zmian, jakie zachodzą w głównych bohaterach tej sagi. Wydaje się też, że to ona będzie spoiwem, które poskleja rodzinę Neshov. Kiedy pojawia się w Byneset, znów wszystko zaczyna powoli wkraczać na właściwe tory.


Tym razem Ragde zwraca także uwagę na postać, która dotąd była nieco w cieniu, i jest to zapewne podłoże przygotowywane pod piąty tom. Mowa oczywiście o Tormodzie, który w tym tomie przebywa w domu opieki, gdzie czuje się bardzo dobrze i skąd nie chce się nigdzie ruszać. Dotąd nim pomiatano, Tormod odgrywał raczej rolę rodzinnego kozła ofiarnego, ale odkąd na jaw wyszła skrywana przez długie lata tajemnica, o której dowiedziała się także Torunn, kobiecie bardzo zaczęło zależeć na Tormodzie. Na jego historię przyjdzie jeszcze czas, natomiast w „Zawsze jest przebaczenie” autorka poświęca mu trochę więcej czasu i uwagi niż dotychczas, bardzo zwracając uwagę na to, że Tormodowi jest o wiele lepiej w domu opieki niż w domu rodzinnym. 

„Zawsze jest przebaczenie” to tom, w którym następuej powolne pogodzenie się z przeszłością, a także odnowienie urwanych znowu na długi czas kontaktów między Torunn a jej wujkami. Myślę, że fanów sagi rodziny Neshov nie zawiedzie i nie trzeba im wcale tego polecać. Cieszę się, że Ragde postanowiła kontynuować tę sagę, bo o wykreowanych przez nią bohaterach aż chce się czytać – ich problemy i dramaty są dość proste, ale niezwykle życiowe i chwytające za serce. Świetnie przyglądać się temu, jak więzy rodzinne powoli zostają odbudowane. Myślę jednak, że to, co najlepsze, jeszcze przed nimi, dlatego już tęsknie spoglądam na tom piąty, czekam na chwilę wolnego, gdy będę mogła się za niego zabrać, i żywię ogromną nadzieję, że nie będzie ostatni.

Informacje o książce:
Autor: Anne B. Ragde
Tytuł oryginalnyAlltid tilgivelse
Ilość stron: 312
Literatura: norweska
Wydawnictwo: Smak słowa
Seria: Saga rodziny Neshov (tom IV)
Moja ocena: 8/10

10 komentarzy:

  1. Nie czytałam jeszcze pierwszego tomu. Cała seria przede mną.

    OdpowiedzUsuń
  2. Trafiają do mnie dobre opinie o tej sadze, ale chyba podaruje sobie ze względu na to, że nie chcę wikłać się w kolejną serię, ale sam opis i recenzja są naprawdę zachecające :D

    mrs-cholera.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może jednak zachęcę Cię tym, że te książki są dość krótkie (ok. 300 stron, czasem nieco mniej, czasem nieco więcej) i bardzo szybko się je czyta? :D

      Usuń
  3. Nie słyszałam o tej serii i zaczynam trochę żałować, ale wszystko jest do nadrobienia :).

    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
  4. Lubie czytać sagi. O wiele bardziej mnie to wkreca niz pojedyncze ksiazki. Konczac jeden tom nie mogę się juz doczekać żeby zacząć następny.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja właśnie mam tak, że chyba jednak wolę jednotomówki. Z sagami czy cyklami mam taki problem, że potem dużo czasu mija, zanim zabiorę się za kolejny tom. Właściwie sama nie wiem dlaczego. Nie mam tego nawyku, żeby sięgać od razu. W tym przypadku ciekawość tak mnie zżerała, że nie mogłam się powstrzymać. To taki wyjątek. :D

      Usuń
  5. Nie czytam recenzji, bo po poprzednich zbyt bardzo chcę przeczytać książki.

    OdpowiedzUsuń