#147 Czytało się (17): Wrzesień, cz. 1 || W blokowisku straszy, ale popełniam myślozbrodnię, aby spojrzeć prawdzie w oczy

Dzisiaj w Czytało się opowiadam o trzech książkach, bardzo różnych, choć łączy je jedno: przerażają. Tylko że na różne sposoby. Jedna to typowa fikcja, polska powieść grozy, druga opowiada o tym, co mogłoby się stać, a trzecia – o tym, co dzieje się tuż obok każdego dnia. Zapraszam.

Okładki pochodzą z lubimyczytac.pl.

Domofon

Recenzja: Więzień we własnym domu

Cytat z recenzji: Polska powieść grozy, której akcja ma miejsce w typowym, PRL-owskim bloku z wielkiej płyty – to mogło być albo bardzo, bardzo złe, albo bardzo, bardzo dobre.

Opinia po latach: Ale było bardzo, bardzo dobre. Powiem nawet, że zaskakująco dobre, jak na taką scenerię. Bo mogło okazać się kiczowate, jak filmy klasy B (choć to kwestia subiektywna). Ale w gruncie rzeczy fajnie ją wykorzystało, miało ciekawy mroczny klimat, czuło się powoli narastający lęk. Mimo że ostatnio Miłoszewski wyraził się na temat własnego debiutu dość niepochlebnie, to ja tę książkę bardzo polubiłam i dałam się porwać fabule, a przede wszystkim w nią uwierzyć (Miłoszewski także niepochlebnie mówi o Teodorze Szackim, tak że ja przymykam na to oko, widocznie facet tak ma). Jeśli sformułowanie polska powieść grozy Was intryguje, to sprawdźcie „Domofon”.

Rok 1984

Recenzja: Antyutopia doskonała

Cytat z recenzji: Bezsprzecznie największą pomysłowością Orwell wykazał się, tworząc nowomowę. To wątek bardzo rozwinięty i niełatwy do zrozumienia od razu, ale wydaje mi się z tego wszystkiego najbardziej przerażający.

Opinia po latach: Myślę, że tu nie ma co strzępić języka (klawiatury?) – ta książka to absolutny klasyk, który warto poznać (a uważam, że nawet należy). Nigdy się nie zestarzeje, zawsze będzie aktualna, nie powinna zostać zapomniana. Na mnie największe wrażenie zrobiła nowomowa i z chęcią zwłaszcza dla niej przeczytałabym raz jeszcze tę książkę. Niesamowity, przerażający twór. Czytajcie „Rok 1984”!

Polska odwraca oczy

Recenzja: Czy nasz kraj jeszcze działa?

Cytat z recenzji: Każdy reportaż pozostawia za sobą coraz większe zwątpienie w to, czy faktycznie możemy czuć się w Polsce bezpieczni, czy sprawiedliwość jest jeszcze w tym kraju respektowana.

Opinia po latach: Reportaże Justyny Kopińskiej zawsze odsłaniają brudną, niechcianą, tragiczną wręcz prawdę, od której chcielibyśmy odwrócić oczy – i często to robimy. Na szczęście takie osoby jak właśnie Justyna Kopińska każą nam spojrzeć w tę stronę i dojrzeć krzywdę, która często dzieje się obok nas, oraz nieporadność polskiego systemu sprawiedliwości. Trudno nie zwątpić w poczucie bezpieczeństwa po przeczytaniu tego zbioru – to jak długi lot w dół, w którym żołądek coraz bardziej podchodzi nam do gardła, zwieńczony bolesnym upadkiem na beton. Mimo to – z całego serca polecam. Kiedyś musimy spojrzeć prawie w oczy.